It's all about us...

" Κοιτάξτε έξω από το παράθυρο. Τι βλέπετε; Έναν ελεύθερο κόσμο που όλοι μπορούν να πουν τη γνώμη τους, όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς . Χωρίς να φοβούνται. Έναν κόσμο που κάθε μέρα αναπτύσσεται, γίνεται καλύτερος! Και όλα αυτά, για εσάς...!"

Αυτά είναι στο περίπου τα λόγια που ακούστηκαν από μια καθηγήτρια μέσα στην τάξη την περασμένη εβδομάδα. Μια εισαγωγή στη ζωή, έτσι για τη νέα χρονιά.

Ωραία λόγια, έτσι δεν είναι; Ω ναι...! Πραγματικά πανέμορφα! Το μοναδικό κακό είναι πως σχεδόν κανένας μαθητής δε φάνηκε να πιστεύει την καθηγήτρια όταν μιλούσε για τον κόσμο μας. Για την "Ουτοπία" που ζούμε. Διότι κάναμε όλοι αυτό που μας είπε. Κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο της τάξης και είδαμε τον κόσμο μας. Τον κόσμο που εμείς θα πρέπει να σώσουμε σε λίγα μόλις χρόνια.

" Κοιτάξτε έξω παιδιά! Τι βλέπετε; "
" Τι βλέπουμε κυρία; Ό,τι βλέπετε κι εσείς και δε θέλετε να το παραδεχτείτε! Να τι βλέπουμε όλοι μας...!"
" Γιατί παιδί μου, τι βλέπεις εσύ; Σε διαφορετικούς κόσμους ζούμε;"
" Προφανώς κυρία...."

Και κανένας δεν τόλμησε να διαφωνήσει με αυτό το παιδί... Ούτε καν η καθηγήτρια. Περίεργο, έτσι δεν είναι; Κάποιος χάλασε το όνειρο κι εκείνη δεν είπε τίποτα... Ίσως γιατί μέσα της ήξερε και ακόμα ξέρει πως αυτός ο κόσμος που όλοι ετοιμάζουν για εμάς μόνο Ουτοπία δεν είναι...

" Εντάξει παιδί μου, είναι ωραίος, πρέπει να το παραδεχθείς! Και στο κάτω κάτω αν δεν σου αρέσει, σε λίγα χρόνια που θα έχεις την ευκαιρία, βοήθησε μας όλους να κάνουμε τον κόσμο μας έναν επίγειο Παράδεισο!"
" Αρνούμαι κυρία..."

Αρνούμαι. Αυτή ήταν η απάντηση. Αρνούμαι... Τι ήθελε να πει το παιδί αυτό με μόνο μια λέξη; Ας πω λίγα πράγματα για εκείνους που δεν κατάλαβαν.

Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που κάθε μέρα βουλιάζει όλο και περισσότερο στην απληστία.
Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν να τον σώσουν αλλά κάθε μέρα τον κάνουν χειρότερο.
Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που στα δικά σας μάτια φαντάζει Ουτοπία αλλά στα δικά μου είναι μια Κόλαση που κάθε μέρα γίνεται χειρότερη.
Αρνούμαι να ζήσω μέσα στο ψέμα και την διαφθορά. Μέσα σε όλες τις δολοπλοκίες και τις δουλειές του κράτους μας.
Αρνούμαι να εμπιστευτώ εσάς για το μέλλον του κόσμου μας. Διότι το μέλλον του κόσμου αυτού είναι και δικό μας μέλλον.
Αρνούμαι να σας βοηθήσω διότι ξέρω πως δε θα βγει τίποτα.
Αρνούμαι να ζήσω στον κόσμο που όλοι ετοιμάζουν για εμάς.
Αρνούμαι να αναλάβω αυτόν τον κόσμο όταν μεγαλώσω διότι..., τι να πρωτοπεί κανείς...;
Διότι κανείς ποτέ δε θα εκτιμήσει πραγματικά την προσπάθεια μου παρά μόνο όταν έχουν έρθει τα χειρότερα και δεν θα υπάρχει πια ελπίδα...
Διότι ξέρω πως θα είμαι μόνος μου.
Πως κανένας σας δε θα με βοηθήσει.
Πως όλοι θα είστε εναντίων μου με τα αμέτρητα "θα..." σας.

Ε,λοιπόν , γι' αυτούς τους ασήμαντους λόγους, εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω στο παραμύθι... Όλοι ζούμε σε ένα όνειρο αλλά κάποια στιγμή ξυπνάμε. Έτσι απλά... Χωρίς καμιά προειδοποίηση . Ξυπνήσαμε κυρία... Και αρνούμαστε να ζήσουμε στον κόσμο που φτιάχνετε για εμάς...

Αφιερωμένο σε αυτό το παιδί. Μη μασάς! Αλλά και στην καθηγήτρια μας... Για να καταλάβει όλα όσα θέλαμε να της πούμε εκείνη τη στιγμή αλλά όλοι κοιτούσαμε το ανοιχτό απουσιολόγιο πάνω στην έδρα... Για να καταλάβει αυτό το "όλα είναι για εσάς....!!"