Άγγελοι και Δαίμονες

Κάποιες φορές υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πεις αλλά φοβάσαι την αντίδραση του άλλου. Αν τον βλέπεις, φοβάσαι το ύφος του, το βλέμμα του. Αν "μιλάτε" με sms ή στο msn φοβάσαι την επόμενη φράση που θα πληκτρολογήσει.

Έτσι, αυτό το : " ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ! ΑΚΟΜΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!" που θέλεις να φωνάξεις, μένει μέσα σου. Φυσικά θα μου πεις : "Πώς θα σε κοιτάξει αφού είναι στον υπολογιστή ή στο κινητό; " Σίγουρα θα "παγώσει" για λίγο μπροστά στην οθόνη κι αυτό είναι αρκετό. Μετά θα πρέπει κάπως να απαντήσει. Αλλά αυτό είναι που οι περισσότεροι φοβούνται. Όχι να μιλήσουν, αλλά να πάρουν μια απάντηση. Γιατί;

Υπάρχουν φορές που λέμε ό,τι θέλουμε να πούμε χωρίς να μας ενδιαφέρει η αντίδραση του ατόμου απέναντί μας. Πότε όμως ; Όταν είμαστε "ο άλλος μας εαυτός" ; Άγγελος και δαίμονας μέσα στο ίδιο σώμα. Το ποιος θα κερδίσει στο τέλος είναι άλλη υπόθεση.

Ο άγγελος θα καθίσει ήρεμα, διότι δε θέλει να πληγώσει, δε θέλει να δει ούτε με σκιά στο πρόσωπο του άλλου. Ο δαίμονας από την άλλη, θα πει ό,τι θέλει να πει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Χωρίς να τον νοιάζει αν το άτομο στο οποίο απεθύνεται, στενοχωρηθεί, δακρύσει, κλάψει, νευριάσει, αν στην τελική τα σπάσει όλα. Γιατι ;

Μήπως πίσω από το δαίμονα κρύβεται ένας πληγωμένος άγγελος ; Και οι δαίμονες πονούν, μόνο που το κρύβουν πολύ καλά ή το δείχνουν με λάθος τρόπο. Αυτό είναι το κακό με τους δαίμονες.

Οι άγγελοι είναι πολύ ευαίσθητοι, δεν μπορούν να ζήσουν στον κόσμο μας. Σε έναν κόσμο που κάνει τους πάντες, δαίμονες. Πληγώνονται με το παραμικρό και τις περισσότερες φορές, πεθαίνουν.

Τότε μένει ο δαίμονας (ή ο πρώην άγγελος αν θέλετε). Τι ακολουθεί; Μίσος, κακία, θυμός, νεύρα. Ατελείωτοι τσακωμοί με όλους για όλα. Πόνος. Διότι και οι δαίμονες, όπως είπα και πριν, πονούν. Πολύ εύκολα, αρκεί να ξέρεις που να χτυπήσεις. Οργή. Αυτό είναι που ξέρουν καλύτερα από όλα. Αλλά από την οργή δεν βγαίνει τίποτα καλό...Το μοναδικό αποτέλεσμα είναι η καταστροφή και του δαίμονα.

Τι έμεινε; Το Κασπεράκι, όπως λέει και μια φίλη. Το φάντασμα του άγγελου αλλά και του δαίμονα. Αλλά τότε, σπάνια μπορείς να κάνεις κάτι. Τότε ούτε ο άγγελος αλλά ούτε και ο δαίμονας μπoρεί να φωνάξει. Και μένει μόνο ο πόνος και για παρέα του έχει τα δάκρυα. Αλλά και την αγάπη που δεν μπορείς να εκφράσεις.

Τις περισσότερες φορές αυτός που πήρε τη ζωή του αγγελου, είναι ο ίδιος που δημιούργησε το δαίμονα. Δημιούργησε είπα ; Συγγνώμη, λάθος μου. Τελειοποίησε ήθελα να πω, διότι ο δαίμονας υπήρχε από την αρχή. Και είναι το ίδιο άτομο που θέλεις να του φωνάξεις για να καταλάβαι ότι, ναι, είσαι ακόμα εκέι, ακόμα κι αν σε πλήγωσε, ακόμα κι αν σε "σκότωσε". Εσύ είσαι ακόμα εκεί. Ακόμα το αγαπάς. Γιατί ; Γιατί αυτο το άτομο;

Γιατί - πέρα από τη δόση μαζοχισμού που έχουμε όλοι οι άνθρωποι- αγαπάμε πάντα τα άτομα που μας πληγώνουν περισσότερο από όλους τους άλλους; Γιατί είναι εκείνα τα άτομα; Μεγάλη ειρωνία...

Γιατί...;