Και μετά σου λένε...

...έλα δεν είναι τίποτα, περνάει.
Στα μούτρα σου που περνάει. Δεν περνάει. Και δε θα περάσει. Εμπέδωσέ το.
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για λουλούδια.
Ωραία τα λουλούδια (τα περισσότερα), αρμονικά (τα περισσότερα), μυρίζουν ωραία (τα περισσότερα). Τα περισσότερα. Να μη ξεχνάμε και τα ηλίθια, σαν τη μιμόζα στην οποία είμαι αλλεργική. Και τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Πόσο τα μισώ. Τέλος πάντων.
Τα λουλούδια συμβολίζουν διαφορετικά πράγματα το καθένα. Αλλά ποιος θέλει μια συνηθισμένη ανάρτηση για λουλούδια; Όποιος και να θέλει και να το διαβάζει αυτό, ας φύγει. Δεν πρόκειται να συμβεί εδώ.
*Βαθιά ανάσα*
Πρώτο λουλούδι : Το γιασεμί . Περίεργο πραγματάκι αυτό, να το κοιτάξετε. Μυρίζει όμορφα, μαγεύει. Μικρό, λιτό, χαριτωμένο. Μπορεί και σκαρφαλώνει παντού, φτάνει στα πιο απίθανα μέρη. Κερδίζει εύκολα έδαφος, όπου κι αν φυτευτεί. Κι άντε μετά να το ξεχάσεις.
Δεύτερο λουλούδι : Το τριαντάφυλλο. Όχι το οποιοδήποτε όμως.  Το μπλε τριαντάφυλλο.  Ασυνήθιστο θέαμα. Υπέροχο χρώμα, γαλήνιο. Μυρωδιά μεθυστική. Καταραμένη νοσταλγία.
Τρίτο λουλούδι : Το ηλιοτρόπιο. Ω υπέροχο τεράστιο φυτό που μας δίνεις τα υπέροχα σποράκια! Νομίζω πως ήταν το πρώτο λουλούδι που μου έκανε πραγματική εντύπωση. Είχαμε τόσα στην αυλή μας, ηλιοτρόπιο ποτέ! Όταν λοιπόν το είδα στον αγρό (μικρό παιδάκι, 3-4 χρονών), ένα τεράστιο, επιβλητικό, μα συνάμα χαμογελαστό και πανέμορφο, λουλούδι, δεν μπόρεσα παρά να το αγαπήσω. Είναι χαρά, διάθεση για ζωή. Ένα μεγάλο χαμόγελο που ακτινοβολεί για όλους. Και δεν μπορείς παρά να το κοιτάς.
Τέταρτο λουλούδι : Η ελιά. Αιωνιότητα, σιγουριά. Υπόσχεση πως όλα θα είναι εντάξει, όλα θα παραμείνουν σταθερά. Μια σταθερότητα που δε μοιάζει με έλος. Όχι, όχι, κάθε άλλο. Είναι ο ήρεμος άνεμος. Ξέρεις ότι άλλο θα πάνε καλά.
Πέμπτο και τελευταίο λουλούδι για σήμερα : Η μιμόζα. Που να μαραθεί και να μην ξανανθίσει πουθενά κοντά μου.

Είχατε την επιλογή να μη διαβάσετε τίποτα απ' αυτά. ^__^

Αριθμοί.

Πάντα ήμουν καλή με τους αριθμούς, είναι η αλήθεια... Τους αγαπώ, μου αρέσει να τους προσθέτω, να τους αφαιρώ, να τους πολλαπλασιάζω... Μόνο η διαίρεση δε μου αρέσει, σαν να τους κόβω σε κομμάτια...
Ο κάθε αριθμός είναι μοναδικός. Έχει το δικό του χρώμα, τη δική του σημασία. Το 1 είναι κίτρινο, συμβολίζει την οντότητα. Το 2 είναι λευκό, συμβολίζει τη συνύπαρξη , το 3 γαλάζιο και παριστάνει την ομάδα... Το 4 είναι κι αυτό κίτρινο, έχει τη θέση της παρέας, ενώ το 5 είναι καφέ και είναι ένας αριθμός λειψός... Το 6 είναι γκρι, είναι ο αριθμός της οικογένειας. Και πάει λέγοντας...
Όσο όμως κι αν αγαπώ τους αριθμούς, το σιχαίνομαι όταν όλα αποκτούν ένα νούμερο. Ο Σεπτέμβρης είναι το 9, εγώ το 44, η κοπέλα στα αριστερά το 5.
Αξίζω για x+5, αξίζεις για y+5.
Είμαι ο αριθμός b+5 στην κατάσταση, είσαι ο αριθμός d-12.
Το χρώμα της μπλούζας μου είναι 240, της δικής σου 757.
Είμαι καταχωρημένη στο κινητό ως επαφή #34, εσύ ως #23.
Ο ελεύθερός μου χρόνος είναι 2, ο δικός σου 3.
Το γιασεμί είναι το νούμερο 8, τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι το 5, τα κόκκινα το 4 και τα μπλε το 12. Τα λευκά είναι το 0, η αρχή.
Η άσκηση που λύνω είναι το νούμερο 76, η παράγραφος που διαβάζω το ίδιο, το δε βιβλίο έχει το νούμερο 5578. Η σελίδα είναι ο αριθμός 89.
Ο έρωτας είναι το 14, το λουλούδι απέναντι είναι το 3 από τα αριστερά, μα ταυτόχρονα το 5 από τα δεξιά.
Η σημερινή ημέρα είναι το νούμερο 5, η κλήση το νούμερο 19.
Τελικά αναρωτιέμαι για το πόσο καλοί είναι πλέον οι αριθμοί...