Το Άρωμα

Ιανουάριος.
Κρύο.
Αέρας.
Βροχή.
Ήλιος.

-Θα πάμε για φαΐ μετά;
-Έχω δουλειά αμέσως μετά. Συγγνώμη, κατάλαβες. Πάμε την Πέμπτη όμως, ναι;
-Έγινε, έγινε. Πάμε όμως να πάρουμε κάτι και μετά να πάει η κάθε μία στα δικά της.

Περπατάμε γρήγορα στο δρόμο, εγώ επειδή βιάζομαι, εκείνη χαμογελώντας δίπλα μου, ενώ πηγαίνει πιο γρήγορα από εμένα, θέλοντας να με κάνει να επιταχύνω ακόμη περισσότερο. Μιλάμε, όπως κάθε μέρα, φτάνουμε στο γνωστό μέρος και αγοράζουμε κάτι. Τρέχοντας σχεδόν φτάνουμε στη γνωστή διάβαση, αγκαλιάζουμε η μία την άλλη και πάμε προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Προσπαθώ να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ή μάλλον, προσπαθώ να φτάσω σε εσένα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Επειδή θέλω να δω αυτά τα μάτια και το συγκεκριμένο συγκρατημένο χαμόγελο. Αν και δε θα έπρεπε να επιθυμώ κάτι τέτοιο.
Και αναρωτιέμαι αν έφτασες, αν το ξέχασες, αν καθυστέρησες, αν άργησα εγώ και σε άφησα να περιμένεις, αν, αν, αν.
Σχεδόν τρέχω για να φτάσω πιο νωρίς από ότι είπαμε, για να σε δω περισσότερο. Έστω και λίγο περισσότερο. Και πριν φτάσω, σε βλέπω εκεί. Να κάθεσαι και να κοιτάζεις κάτι σημειώσεις. Και όσο πιο πολύ πλησιάζω προς το μέρος σου, τόσο πιο έντονο γίνεται το άρωμα. Το γνωστό, πλέον, άρωμα, που μπορώ να αναγνωρίσω παντού. Που έχω συνδυάσει με εσένα. Ένα άρωμα που με καθησυχάζει, ξυπνώντας παράλληλα όλες τις αισθήσεις μου. Ένα άρωμα που με κάνει να ρίχνω κάθε άμυνα που υπάρχει γύρω μου. Επειδή απλούστατα αυτό το άρωμα είναι... εσύ.

-Άργησα; ρωτάω ανήσυχη. Δεν ήθελα να αργήσω ούτε δευτερόλεπτο. Δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.
-Καθόλου, νωρίς ήρθες. Θέλεις να πάρεις μια ανάσα; Ηρεμία. Μα πόσο γνώριμο αυτό το μέρος... Και αυτό το άρωμα...
-Όχι, εντάξει είμαι. απαντάω. Γιατί τώρα είμαι εντάξει. Τώρα είμαι εδώ.

Και ξεκινάμε. Αρχίζεις να μιλάς, να εξηγείς και που και που να γελάς. Συγκρατημένα πάντα, δε μπορείς να παρασυρθείς από τίποτα. Δε στο επιτρέπεις. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Όχι τώρα.

-Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
-Ναι, λογικό μου φαίνεται. 


Και ναι, πραγματικά φαίνεται λογικό και πραγματικά καταλαβαίνω, αλλά λυπάμαι, αδυνατώ να σε προσέξω όταν είσαι τόσο κοντά. Όταν αυτά τα μάτια κοιτάζουν μόνο εμένα. Όταν ξέρω ότι με κοιτάζουν, ακόμα και όταν κοιτάζω αλλού. Όταν αυτό το άρωμα βρίσκεται παντού.

Η ώρα πέρασε, ο χρόνος έληξε. Τώρα περιμένω. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Δεν υπάρχει και άλλη επιλογή.

Ωστόσο το άρωμα παραμένει. Στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου, στα πράγματά μου, σε οτιδήποτε ήταν έστω και για λίγο δίπλα σε εσένα.


Γιατί είναι αυτό το άρωμα.

It breaks my heart ‘cause I know you’re the one for me

Don’t you feel sad there never was a story 

Obviously it'll never be

You will never know

I will never show

What I feel 

What I need from you no

You will never know

I will never show

What I feel 

What I need from you

With every smile comes my reality irony

You won’t find out what has been killing me

Can’t you see me, can’t you see?

You will never know

I will never show

What I feel 

What I need from you no

You will never know

I will never show

What I feel 

What I need from you

No no no no you will never know

I will never show

What I feel 

What I need from you no

No no no no you'll never know

No no no no you'll never know

No no no no

Love me love me love me love me no

You will never know

I will never show no no no

What I feel 

What I need from you no no no

You will never know

I will never show no no no

What I feel 

What I feel

What I feel

What I need

What I need from you no.