Randomness Ι

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω για το ταξίδι που έκανα... Για το πόσο όμορφα μέρη έχει αυτή η χώρα και πόσο μαγικά μπορεί να περάσει κάποιος κάνοντας ένα ταξίδι στην Ελλάδα.Ναι, καλά. Πολλά θέλω... Η ανάρτηση αυτή θα είναι λίγο περίεργη... Δεν ξέρω πως ακριβώς θα βγει, μιας και θα γράψω ό,τι μου 'ρθει έτσι όπως είμαι τώρα, αλλά νομίζω πως θα είναι αρκετά περίεργη.


Να αρχίσω με απορίες; Με συμπεράσματα; Με σκέψεις; Με τι; Από τι; "Από την αρχή" , η ίδια απάντηση πάντα. Μα ποια είναι η αρχή και ποιο το τέλος; Η αρχή μπορεί να είναι ώρες, μέρες ίσως και μήνες πριν! Πώς να χωρέσουν όλα αυτά εδώ; Πώς να καταφέρω να τα μαζέψω; Πώς να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου; Μάλλον δε θα το κάνω... Θα τις αφήσω ξανά σαν κουβάρι στο μυαλό μου... Μέχρι τη στιγμή που θα σταματήσω να σκέφτομαι. Θα κηρύξει απεργία ο εγκέφαλος και θα ηρεμήσω πάλι.

Θα ηρεμήσω... Χα... Αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω ήρεμη... Να σκεφτώ πράγματα με την ησυχία μου... Να πάρω απλά τα ακουστικά μου και το iPod και να πάω να κάνω μια βόλτα στην πόλη... Που πραγματικά, σε μια τόσο μεγάλη πόλη όσο η Αθήνα , κάποιες φορές είναι πραγματικά υπέροχο να περπατάς χωρίς συντροφιά... Απλά να περνάς λίγη ώρα με τον εαυτό σου... Χωρίς να σε ενοχλεί κανείς... Χωρίς να διακόπτει κανείς τις σκέψεις σου για να σου πει πως έχεις αργήσει στο μάθημα, σεμινάριο, δουλειά, whatever... Χωρίς να σε ξέρει κανείς...

Όμορφο πράγμα η μοναξιά, αν την έχεις επιλέξει εσύ. Χρήσιμη ορισμένες φορές... Μπορείς να ξεκαθαρίσεις πολλά πράγματα όταν δεν έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σε επηρεάζει ή να σου λέει τι να κάνεις... Πραγματικά, βολική κατάσταση..

Αν όμως δεν την έχεις επιλέξει; Τότε... φέξε μου και γλίστρησα...! Συγχαρητήρια για το κατόρθωμά σου. Κοίτα να βγεις από αυτήν την κατάσταση... Έτσι δεν μπορείς να απολαύσεις μια βόλτα στη βροχή ή μια μεγάλη βόλτα με τον εαυτό σου...

Τέλος, αν είσαι στην τρίτη κατηγορία, τότε καλώς ήλθες στο club! Μην ξεχάσεις να περάσεις από τα γραφεία της κεντρικής διοίκησης για να παραλάβεις το δώρο σου, το οποίο δεν είναι άλλο από ένα χαρτί (όχι σαν αυτά που θέλουν οι γονείς να μαζέψεις ώστε να φτιάξουν ταπετσαρία) που γράφει "Congrats, αλλά πόσο UFO παίζει να 'σαι;" , μαζί με άλλα τέτοια γλυκά πράγματα... Ποια είναι η τρίτη κατηγορία; Είναι αυτή που ένας άνθρωπος βρίσκετε καθημερινά δίπλα σε ανθρώπους που τον αγαπάνε, ή έστω ενδιαφέρονται για εκείνον, αλλά....Guess what... Είναι τόσο παγωμένος, και τόσο, μα τόσο κενός που δεν μπορεί να τους επιστρέψει την αγάπη. Δε λυπάται, δεν κλαίει, δε χαίρεται, δεν ενδιαφέρεται καν γι' αυτό. Και γιατί να ενδιαφερθεί άλλωστε; Τι έχει να κερδίσει; Τίποτα. Άρα...;

Πφ... Βλακείες.

2:10 π.μ. Σαν πολύ δεν ξενυχτάω; Αλλά τι πειράζει; Αφού κοιμάμαι όλο το πρωί... Ξυπνάω μεσημέρι και μετά πάλι τα ίδια... Διάβασμα, υπολογιστής, ντάντεμα, διάβασμα, υπολογιστής... Πόσο πιο βαρετή μπορεί να γίνει μια μέρα; Δεν νομίζω περισσότερο... Πιο άθλια σίγουρα μπορεί... Πιο βαρετή, με τίποτα...

Τελικά είναι άσχημο πράγμα να μην έχεις τίποτα να κάνεις... Μόνο να κάθεσαι και να επαναλαμβάνεις κάθε μέρα τη ρουτίνα... Βαρετό, χωρίς νόημα... Έτσι όλες οι μέρες γίνονται ίδιες...

Ίδιες; Όχι, εντάξει... Μερικές είναι χειρότερες από τις άλλες. Για παράδειγμα η σημερινή. Ξύπνησα με τρομερή όρεξη για βόλτα την οποία διαδέχτηκε τρομερός πόνος. Καταραμένο σκαλάκι, καταραμένη νύστα. Όχι, δεν έπεσα, μη χαίρεστε ( Λάζαρε...) , απλά χτύπησα. Αφού πλακώθηκα στα παυσίπονα για να μην πονάω τόσο , ξαναβρήκα κατά το απογευματάκι την καλή μου όρεξη και αποφάσισα να πάρω τον ρόλο του καλού παιδιού σήμερα. Σε ελεύθερη μετάφραση : έκανα δουλειές κι έφτιαξα γλυκό.
Μάζεψα το δωμάτιό μου (το οποίο η αδελφή μου είχε κάνει Ναγκασάκι ΞΑΝΑ, όσο έλειπα - προσθέτοντας μια Ασιατική νότα όπως λέει κι εκείνη), το σαλόνι (που είχε γίνει playground από τα δίδυμα ξαδέλφια μου), την κουζίνα (που γενικά το 'χε το χάλι της) και την αυλή (που ήταν playground³).

Όσο για τα γλυκά... Δε νομίζω να μην έμειναν ικανοποιημένοι αφού τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Κορμός και κρέπες. Τα οποία φυσικά δε δοκίμασα καν , αφού πραγματικά ΜΙΣΩ τη σοκολάτα και τρώω μόνο όταν είναι σε pocky.

Αφού λοιπόν έμειναν όλοι ικανοποιημένοι, σκέφτηκα πως επιτέλους η μέρα μου είχε φτιάξει. Πόσο λάθος παίζει να έκανα; Μια λέξη που είπε κάποιος ήταν  ικανή για να ρίξει τη διάθεσή μου τόσο χαμηλά που θα χρειαστεί μέρες να ξανανέβει... Parfait...

Αυτή η λέξη λοιπόν είναι κομμάτι του μεγαλύτερου λάθους που έχω κάνει μέχρι τώρα (στοίχημα πως θα κάνω κι άλλα, αλλά δε βαριέσαι...). Και το κακό είναι πως το υπεραγαπώ αυτό το λάθος. Αλλά όχι τη λέξη. Και όχι το άτομο με το οποίο την έχω συνδέσει.

Αυτή η λέξη λοιπόν, κατέστρεψε τη διάθεσή μου για άλλη μια φορά. Πρέπει να 'χει σπάσει ρεκόρ. Σε περίπου ένα χρόνο κατάφερε να "σκοτώσει" τη διάθεσή πάνω από 1000 φορές.

Αλλά όοοοχι, δε θα της περάσει! Θα γίνει αυτό που θέλω εγώ. Γιατί είμαι τόσο αναίσθητη, εγωκεντρική, κακομαθημένη και όλα τα σχετικά που αυτή τη φορά πραγματικά, θα γίνει αυτό που εγώ θέλω να γίνει. Και σίγουρα θα γίνει. Σίγουρα σου λέω!!! Δε με πιστεύεις; Περίμενε και θα δεις.

Σε ποιον απευθύνομαι; Στον Καταρούλη. Όχι, δεν πήρα  νέο λούτρινο ( θα πάω αύριο όμως να πάρω!! χαχα!!) . Ο Καταρούλης είναι ένα κουκλάκι - μπρελόκ , σε στυλ κούκλας voodoo (κάτι τέτοιο) , που πήρα στην αδελφή μου επειδή σκέφτηκα πως θα της άρεσε (το λάτρεψε :Ρ). Τώρα από που βγήκε το όνομα... Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Καταρούλης έχει σατανικό ύφος. Σαν να πάει να σε καταραστεί από μόνος του. Έτσι τον έβγαλα εγώ αρχικά Κατάρα, αφού η αδελφή μου επέμενε να του δώσουμε ένα όνομα. Έλα μου όμως που ο Κατάρας μοιάζει με Ιαπωνικό κουκλάκι voodoo. Έτσι τον ονόμασε Miu (Μίου). Κι επειδή "κοιτάζει" κάπως παράξενα, του κόλλησε και το Mali, από το Malicious. Miu Mali λοιπόν το μπρελόκ. Κατάρας Miu Mali ή χαϊδευτικά Καταρούλης από εμένα, και Κατάρας Miu Chiu (Μίου Τσίου) , από τη θεία και τη μαμά, γιατί το Chiu θεωρούν πως ταιριάζει περισσότερο από το Mali στο Miu.

Θεέ μου τι γράφω βραδιάτικα... Βλακείες. Από τον πυρετό θα είναι... Μάλλον η Πίνδος δεν είναι για εμένα, έστω και το καλοκαίρι. Πάντως εγώ την αγάπησα.


Προσπαθώ να βγάλω άκρη από αυτά που έχω γράψει... Τα ξαναδιαβάζω συνέχεια, αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι που να τα συνδέει... Ξεχωριστά κομμάτια μεταξύ τους... Χωρίς να έχουν καμιά σχέση το ένα με το άλλο... Αλλά τι με πειράζει εμένα; Εγώ απλά γράφω... Δεν έχω την παραμικρή ιδέα βέβαια γιατί γράφω, αλλά γράφω...

3:10 π.μ..... Μήπως το παράκανα; Παίζει κι αυτό... Αλλά τι με ενδιαφέρει; Ή μάλλον... Με ενδιαφέρει. Μόνο σήμερα, με ενδιαφέρει... Καλό βράδυ λοιπόν. Είχατε την επιλογή να μη διαβάσετε, όπως πάντα.

Do you know how much you meant to me?
Oh no
Do you know I still carry the memories?
Oh no
Did you know that for me letting go wasn't easy?
Oh no, no you don't

Do you still listen to our lullaby?
Oh no
Does it help you get to sleep at night?
Oh no
Are you singing along by the pale moonlight?
Oh no, no you don't

I just need a bit more time
To get you off my mind tonight
I'm thinking of your bright blues eyes,
Brighter than the stars that lit the skies,
An angel in disguise

I just need a bit more time
I wanna hold you in my arms tonight
I can't forget those bright blue eyes,
Can't forget the moment they met mine
Please turn back the time.

PS. Τοιχεροί όσοι μένετε σε Πάργα, Γιάννενα και Πήλιο. Πολύ ωραία μέρη. :)