Πάντα ήμουν καλή με τους αριθμούς, είναι η αλήθεια... Τους αγαπώ, μου αρέσει να τους προσθέτω, να τους αφαιρώ, να τους πολλαπλασιάζω... Μόνο η διαίρεση δε μου αρέσει, σαν να τους κόβω σε κομμάτια...
Ο κάθε αριθμός είναι μοναδικός. Έχει το δικό του χρώμα, τη δική του σημασία. Το 1 είναι κίτρινο, συμβολίζει την οντότητα. Το 2 είναι λευκό, συμβολίζει τη συνύπαρξη , το 3 γαλάζιο και παριστάνει την ομάδα... Το 4 είναι κι αυτό κίτρινο, έχει τη θέση της παρέας, ενώ το 5 είναι καφέ και είναι ένας αριθμός λειψός... Το 6 είναι γκρι, είναι ο αριθμός της οικογένειας. Και πάει λέγοντας...
Όσο όμως κι αν αγαπώ τους αριθμούς, το σιχαίνομαι όταν όλα αποκτούν ένα νούμερο. Ο Σεπτέμβρης είναι το 9, εγώ το 44, η κοπέλα στα αριστερά το 5.
Αξίζω για x+5, αξίζεις για y+5.
Είμαι ο αριθμός b+5 στην κατάσταση, είσαι ο αριθμός d-12.
Το χρώμα της μπλούζας μου είναι 240, της δικής σου 757.
Είμαι καταχωρημένη στο κινητό ως επαφή #34, εσύ ως #23.
Ο ελεύθερός μου χρόνος είναι 2, ο δικός σου 3.
Το γιασεμί είναι το νούμερο 8, τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι το 5, τα κόκκινα το 4 και τα μπλε το 12. Τα λευκά είναι το 0, η αρχή.
Η άσκηση που λύνω είναι το νούμερο 76, η παράγραφος που διαβάζω το ίδιο, το δε βιβλίο έχει το νούμερο 5578. Η σελίδα είναι ο αριθμός 89.
Ο έρωτας είναι το 14, το λουλούδι απέναντι είναι το 3 από τα αριστερά, μα ταυτόχρονα το 5 από τα δεξιά.
Η σημερινή ημέρα είναι το νούμερο 5, η κλήση το νούμερο 19.
Τελικά αναρωτιέμαι για το πόσο καλοί είναι πλέον οι αριθμοί...
