Περιμένοντας την Νέα αρχή...

Πάλι υπάρχουν τόσα που θέλω να πω, αλλά και πάλι δεν ξέρω από που να αρχίσω... Πολλοί μου είπαν " Από την αρχή να αρχίσεις μικρούλα" κι έχουν δίκιο. Το πρόβλημα είναι πως έχουν γίνει τόσα πολλά που, που δε θυμάμαι ποια είναι η αρχή... Δε θυμάμαι πότε αρχίζει και πότε τελειώνει (αν τελειώνει) το κάθε γεγονός στη ζωή μου . Πάλι έκανα το θαύμα μου...

Για ακόμα μια φορά, τα πράγματα είναι πολύ μπλεγμένα . Ξέρω πως όλα θα πάνε καλά γιατί πάντα γίνεται το ίδιο . Αλλά μέχρι να φτιάξουν όλα, τι κάνω;;;;!!! Αυτό είναι το θέμα στην όλη υπόθεση. Ξέρω πως όλο αυτό θα τελειώσει κάποτε αλλά δεν ξέρω το πότε και το πως.

Πόσο θα κρατήσει αυτήν τη φορά; Πότε θα τελειώσουν όλα αυτά; Πότε θα κάνω όλα αυτά που πρέπει; Πότε θα έρθει μια νέα αρχή;

Μάλλον θα αργήσει λίγο σε αυτήν την περίπτωση... Τουλάχιστον θα έρθει...!

Ξυπνάω κάθε μέρα και ξέρω πως έχω τόσα πολλά να κάνω... 24 ώρες δεν είναι αρκετές πλέον. Όχι μόνο για μένα, αλλά για τους περισσότερους ανθρώπους. Τρέξιμο κάθε μέρα." Σήκω, θα αργήσεις" , " Διάβασε, δε θα προλάβεις μετά" , " Ετοιμάσου, πρέπει να φύγουμε". Και τέλος η καλύτερη φράση από όλες : " Πήγαινε για ύπνο. Αρκετά για σήμερα".

Όσο αστείο κι αν φαίνεται, πραγματικά ΛΑΤΡΕΥΩ αυτήν τη φράση! Χεχε....!

Αλλά... και πάλι... την επόμενη μέρα, ξανά τα ίδια! Τρέξιμο όλη τη μέρα! Πονοκέφαλος από τη ρουτίνα... Και δεν μπορώ πάντα να περιμένω μέχρι το τέλος της ημέρας για να πάω για ύπνο... Να χωθώ στο κρεβάτι μου και για ακόμα μια φορά να χαθώ στο μαγικό κόσμο των ονείρων μου.

Αν και ξέρω πως η φυγή δεν είναι λύση πολλές φορές σκέφτομαι να τα παρατήσω σχεδόν όλα και να φύγω... Μια νέα αρχή μαζί με ένα νέο τέλος. Duh! Δεν είναι εύκολο! Βασικά... δεν μπορώ να το κάνω... Ακόμα... Αλλά κι όταν μπορέσω, κάτι μου λέει πως δε θα το κάνω... Το γιατί δεν το ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι πως σχεδόν κάθε μέρα, θέλω να φύγω... Να χαθώ στον κόσμο μου... Στα όνειρα μου...

Να κάνω μια νέα αρχή και μαζί με τη νέα αρχή να έρθει ένα νέο τέλος...

Και btw, ευχαριστώ όλα τα άτομα (μέχρι και κάποιους απλούς γνωστούς) που κάνουν τη μέρα μου καλύτερη και με κάνουν χαρούμενη! Πραγματικά σας λατρεύω παιδιά! *hug* ^__^

G.O.T.N. - R.B. - Q.B. - T.I.W. - D.G.

Σχόλια ενός φίλου

Σήμερα δε θα γράψω κάτι σοβαρό ( αν μπορούν να θεωρηθούν σοβαρά αυτά που έχω γράψει), ούτε θα ασχοληθώ με κάποιο πρόβλημα. Θα γράψω μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο για αυτό το blog. Έτσι, γιατί ξέρω πως θα τον πειράξει λίγο όταν το διαβάσει. Αρά αυτό το κείμενο είναι για εσένα που λες πάντα τη γνώμη σου αν και κάποιες φορές με πειράζει λίγο. Έτσι, για να σε τσατίσω λίγο. :Ρ

_________________________________

- Καλά, γιατί δεν μπαίνεις καθόλου msn εσύ; Πού χάθηκες;
- Πλάκα κάνεις; Μέσα είμαι κάθε μέρα.
- Ναι, αλλά είσαι απασχολημένη .
- Δε φταίω εγώ. Προσπαθώ να φτιάξω ένα blog κι είμαι άσχετη!
- Το ξέρουμε αυτό.
- Άντε από 'δω ρε τέρας!
- Καλά ντε. Μην γκρινιάζεις ! Πάντως όταν πας σπίτι να μου δώσεις link για να δω τι είναι αυτό το πράγμα που σου τρώει τόση ώρα. Ok?
- Ναι, αν και δε θα σου αρέσει.
- Δεν πειράζει! Θέλω να δω!
- Ok είπα!

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


- Πάλι με το blog ασχολείσαι;
- Ναι, ακόμα προσπαθώ!
- Δώσε link να δω τι έχεις κάνει.
- ΟΚ... .........

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

- Καλά ρε, δε σκέφτεσαι τον κόσμο που μπαίνει και το διαβάζει;
- Ε;
- Τι "ε;" ρε συ;! Πλάκα μου κάνεις; Πώς είναι έτσι; Πέθανε κανείς;
- Lol...! Πώς σου 'ρθε αυτό;
- Μες τη μαυρίλα είναι ρε συ εκεί πέρα... Και η μουσική με φρικάρει ...
- Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω!!

___________________________________________________

Ναι, αυτή ήταν μια από τις φιλοσοφικές συζητήσεις που έχω με τους φίλους μου. Γελοία ε; Άστα να πάνε...! Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά, μου φάνηκε κι εμένα λίγο μακάβριο για blog. Γι' αυτό αποφάσισα για μια φορά να ακούσω αυτό το παιδί και να αλλάξω λίίίίγο το blogάκι μου.
Ελπίζω να σας αρέσει περισσότερο έτσι. :)

It's all about us...

" Κοιτάξτε έξω από το παράθυρο. Τι βλέπετε; Έναν ελεύθερο κόσμο που όλοι μπορούν να πουν τη γνώμη τους, όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς . Χωρίς να φοβούνται. Έναν κόσμο που κάθε μέρα αναπτύσσεται, γίνεται καλύτερος! Και όλα αυτά, για εσάς...!"

Αυτά είναι στο περίπου τα λόγια που ακούστηκαν από μια καθηγήτρια μέσα στην τάξη την περασμένη εβδομάδα. Μια εισαγωγή στη ζωή, έτσι για τη νέα χρονιά.

Ωραία λόγια, έτσι δεν είναι; Ω ναι...! Πραγματικά πανέμορφα! Το μοναδικό κακό είναι πως σχεδόν κανένας μαθητής δε φάνηκε να πιστεύει την καθηγήτρια όταν μιλούσε για τον κόσμο μας. Για την "Ουτοπία" που ζούμε. Διότι κάναμε όλοι αυτό που μας είπε. Κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο της τάξης και είδαμε τον κόσμο μας. Τον κόσμο που εμείς θα πρέπει να σώσουμε σε λίγα μόλις χρόνια.

" Κοιτάξτε έξω παιδιά! Τι βλέπετε; "
" Τι βλέπουμε κυρία; Ό,τι βλέπετε κι εσείς και δε θέλετε να το παραδεχτείτε! Να τι βλέπουμε όλοι μας...!"
" Γιατί παιδί μου, τι βλέπεις εσύ; Σε διαφορετικούς κόσμους ζούμε;"
" Προφανώς κυρία...."

Και κανένας δεν τόλμησε να διαφωνήσει με αυτό το παιδί... Ούτε καν η καθηγήτρια. Περίεργο, έτσι δεν είναι; Κάποιος χάλασε το όνειρο κι εκείνη δεν είπε τίποτα... Ίσως γιατί μέσα της ήξερε και ακόμα ξέρει πως αυτός ο κόσμος που όλοι ετοιμάζουν για εμάς μόνο Ουτοπία δεν είναι...

" Εντάξει παιδί μου, είναι ωραίος, πρέπει να το παραδεχθείς! Και στο κάτω κάτω αν δεν σου αρέσει, σε λίγα χρόνια που θα έχεις την ευκαιρία, βοήθησε μας όλους να κάνουμε τον κόσμο μας έναν επίγειο Παράδεισο!"
" Αρνούμαι κυρία..."

Αρνούμαι. Αυτή ήταν η απάντηση. Αρνούμαι... Τι ήθελε να πει το παιδί αυτό με μόνο μια λέξη; Ας πω λίγα πράγματα για εκείνους που δεν κατάλαβαν.

Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που κάθε μέρα βουλιάζει όλο και περισσότερο στην απληστία.
Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν να τον σώσουν αλλά κάθε μέρα τον κάνουν χειρότερο.
Αρνούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που στα δικά σας μάτια φαντάζει Ουτοπία αλλά στα δικά μου είναι μια Κόλαση που κάθε μέρα γίνεται χειρότερη.
Αρνούμαι να ζήσω μέσα στο ψέμα και την διαφθορά. Μέσα σε όλες τις δολοπλοκίες και τις δουλειές του κράτους μας.
Αρνούμαι να εμπιστευτώ εσάς για το μέλλον του κόσμου μας. Διότι το μέλλον του κόσμου αυτού είναι και δικό μας μέλλον.
Αρνούμαι να σας βοηθήσω διότι ξέρω πως δε θα βγει τίποτα.
Αρνούμαι να ζήσω στον κόσμο που όλοι ετοιμάζουν για εμάς.
Αρνούμαι να αναλάβω αυτόν τον κόσμο όταν μεγαλώσω διότι..., τι να πρωτοπεί κανείς...;
Διότι κανείς ποτέ δε θα εκτιμήσει πραγματικά την προσπάθεια μου παρά μόνο όταν έχουν έρθει τα χειρότερα και δεν θα υπάρχει πια ελπίδα...
Διότι ξέρω πως θα είμαι μόνος μου.
Πως κανένας σας δε θα με βοηθήσει.
Πως όλοι θα είστε εναντίων μου με τα αμέτρητα "θα..." σας.

Ε,λοιπόν , γι' αυτούς τους ασήμαντους λόγους, εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω στο παραμύθι... Όλοι ζούμε σε ένα όνειρο αλλά κάποια στιγμή ξυπνάμε. Έτσι απλά... Χωρίς καμιά προειδοποίηση . Ξυπνήσαμε κυρία... Και αρνούμαστε να ζήσουμε στον κόσμο που φτιάχνετε για εμάς...

Αφιερωμένο σε αυτό το παιδί. Μη μασάς! Αλλά και στην καθηγήτρια μας... Για να καταλάβει όλα όσα θέλαμε να της πούμε εκείνη τη στιγμή αλλά όλοι κοιτούσαμε το ανοιχτό απουσιολόγιο πάνω στην έδρα... Για να καταλάβει αυτό το "όλα είναι για εσάς....!!"

Μαγεία

Πάντα είχα μια απορία. Γιατί οι άνθρωποι επιρεαζόμαστε από τον καιρό; Για παράδειγμα, όταν έχει ήλιο, έχουμε κέφια, όταν φυσάει μερικές φορές έχουμε νεύρα και όταν βρέχει γινόμαστε μελαγχολικοί...

Αυτό έγινε και χθες. Από το πρωί η διάθεση όλων είχε πέσει κάτω από το μηδέν...

Γκρίζα σύννεφα στον ουρανό και παγωνιά... Μπήκε απότομα το φθινόπωρο. Πέφτουν από τώρα τα φύλλα απ'τα δέντρα. Σε λίγο θα μείνουν κι αυτά μόνα τους. Όπως όλοι...

Περνούν οι ώρες και ο καιρός παραμένει ίδιος. Μουντός... Δεν υπάρχει ούτε μια ηλιαχτίδα στον ουρανό. Σκοτάδι και κρύο.

Επιτέλους αρχίσε να βρέχει!! Περισσότερο κρύο. Ο ήχος της βροχής πάντα ηρεμεί τους ανθρώπους... Αλλά τους μελαγχολεί επίσης. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Σε όλους σχεδόν αρέσει να περπατούν στη βροχή. Βοηθάει στο να σκεφτείς καθαρά...

Αυτό έκανα κι εγώ χθες το βράδυ. Βγήκα να περπατήσω στη βροχή. Όλη τη μέρα σκεφτόμουν τόσα πολλά πράγματα εξαιτίας του καιρού... Αλλά μόλις βγήκα έξω , ένιωσα σαν να έφυγαν όλες οι έγνοιες από το μυαλό μου... Μαζί με τη βροχή που έφευγε από τα σύννεφα, έφευγε και η κακή διάθεση... Όλες οι άσχημες και μελαγχολικές σκέψεις... Μεγάλη ειρωνία... Όπως ήρθαν οι σκέψεις, έτσι κι έφυγαν....

Απλή μαγεία...

Gomenasai....

Κάθε μέρα όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Μικρά ή μεγάλα. Μπορεί και τεράστια... Από το να κάνουμε ένα μικρό, ασήμαντο λαθάκι, μέχρι να πούμε ψέματα (γιατί και τα ψέματα, λάθη είναι). Το δύσκολο όμως είναι να ζητήσουμε συγγνώμη από το άτομο που πληγώσαμε αν το λάθος μας ήταν σοβαρό.

Αλλά γιατί είμαστε τόσο εγωιστές; Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να πληγώνει τους άλλους; Και γιατί είναι στη φύση του να μην μπορεί (ίσως και να μη θέλει) να επανορθώσει;

Η λέξη συγγνώμη δεν βγαίνει φυσικά στον κάθε άνθρωπο. Είναι αρκετά δύσκολο να την προφέρει κάποιος, πόσο μάλλον να νιώσει το νόημα αυτής της λέξης. Φαντάζει ακατόρθωτο να αισθανθούμε πραγματικά λυπημένοι ή να μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε στον κόσμο που ζούμε.

Όμως, πάντα πρέπει να πληρώνουμε το τίμημα των πράξεων μας.Και πολλές φορές, αυτό το τίμημα είναι πολύ ακριβό... Χάνεις καλούς φίλους και άλλα άτομα που αγαπάς... Χάνεις την εμπιστοσύνη των άλλων αλλά και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου... Και στο τέλος χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό... Δεν ξέρεις ποιος είσαι κι αν πραγματικά λυπάσαι για αυτά που έχεις κάνει. Γιατί τότε και να θέλεις να ζητήσεις συγγνώμη, θα έχεις ήδη χάσει τον άλλον... Άρα δεν έχει πια τόση σημασία...

Για εκείνον που έκανε το λάθος. Γιατί για τον άλλον έχει ακόμα. Ούτε εκείνος ήθελε να χάσει ένα φίλο, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το αντίθετο. Δεν μπορούμε πάντα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μπορεί ακόμα να θέλει να ξαναγίνουν φίλοι κι απλά να περιμένει να ακούσει "τη μαγική λεξούλα" που θα έκανε τα πάντα όπως πριν.

Όμως δυστυχώς, κανένας σχεδόν δεν μπορεί να την πει... Σπάνια ακούμε αυτήν την λέξη... Γι'αυτό σκέφτηκα να το παίξω καλή για μια φορά και να κάνω κάτι διαφορετικό....

Οπότε....

Συγγνώμη.... Για όλα....

Ο Λαβύρινθος των ονείρων

Κάθε άνθρωπος έχει όνειρα. Για τον εαύτο του αλλά και για τους άλλους. Όνειρα για το άυριο, για την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα αλλά κυρίως για τα επόμενα έτη.


Τα όνειρα αυτά είναι πάρα πολλά, αλλά πολύ διαφορετικά. Διότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.


Ετσί ο άνθρωπος χάνεται στον λαβύρινθο των ονείρων του. Τρελά μα και λογικά όνειρα μέχρι και για το πιο μικρό πράγμα. Από το τι μπορεί να συμβεί σε μισή ώρα καθώς θα είναι έξω με παρέα, μέχρι το τι θα κάνει σε 10-15 χρόνια.


Μπερδεμένος κόσμος που δύσκολα βγαίνει αληθινός... Θέλει κόπο, χρόνο, υπομονή και επιμονή. Το να χάθεις στον τεράστιο λαβύρινθο είναι το εύκολο μέρος. Το να καταφέρεις να βγεις νικητής είναι το δύσκολο. Όταν λέω να βγει κάποιος από τον λαβύρινθο δεν εννοώ να ξεχάσει τα όνειρα του αλλά να καταφέρει να τα κάνει πραγματικότητα. Είναι πολύ εύκολο να ονειρέυεσαι αλλά να υλοποιείς τα όνειρα αυτά κάποιες φορές φαντάζει ακατόρθωτο.

Και κάπως έτσι μένουμε στον λαβύρινθο των ονείρων. Εγκλωβισμένοι, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ίσως στην πραγματικότητα να μη θέλουμε να κάνουμε. Να προτιμούμε να χανόμαστε σε έναν διαφορετικό κόσμο από το να ζήσουμε τα όνειρα μας στην πραγματικότητα. Να τα μοιραστούμε με τους άλλους.

Ο φόβος της απόρριψης είναι πάρα πολλές φορές η αιτία. Φοβόμαστε ότι οι άλλοι δε θα θέλουν να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει τόσο ψεύτικος. Διότι εκεί έχουμε φτάσει σήμερα. Το να ονειρεύεσαι και να έχεις ένα δικό σου κόσμο για να ηρεμείς και να σκέφτεσαι (όχι μόνο τα όνειρα αυτά), να θεωρείται ψέμα...

Όνειρα και υποσχέσεις... Ένας διαφορετικός κόσμος... Ένας διαφορετικός λαβύρινθος. Και ο μοναδικός Μινώταυρος σε αυτόν τον λαβύρινθο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Και πάλι απ'την αρχή

8 η ώρα. Όλα τα παιδιά στην αυλή του σχολείου. Παλιές και νέες παρέες. Αστεία, πειράγματα, μέχρι και "πεσίματα" από την πρώτη ημέρα. Έτσι, "για το καλό". Συζητήσεις και γέλια. Η χαρά του να βλέπεις το παρεάκι σου μετά από 3 σχεδόν μήνες. Από τη μια, τα διάσημα παιδία ή αλλιώς οι κλίκες και από την άλλη τα άτομα που λίγοι ξέρουν αλλά ακόμα λιγότεροι καταλαβαίνουν.

Με τα πολλά-πολλά χτυπάει και το κουδούνι. Αρχίζει χορωδία όλο το σχολείο μαζί :
-Ωχ, πάλι από την αρχή! Θα το σπάσω καμιά μέρα αυτό το πράγμα! Με κόβει πάντα πάνω στο καλύτερο...

Αγιασμός και οι συνηθισμένες ευχές από όλους για ένα νέο και δημιουργικό σχολικό έτος.

Τάξεις που έμειναν τόσο καιρό άδειες, νέα βιβλία και τετράδια που περιμένουν να χρησιμοποιηθούν. Καθηγητές που περιμένουν να διδάξουν και μαθητές που ανυπομονούν να σπάσουν πλάκα για ακόμα μια χρονιά. Κέφια και χαρές και αυτά είναι μόνο η αρχή.

Νέες φάτσες στο σχολείο, νέα άτομα για να σπάσεις πλάκα, νέα άτομα να προσέξεις. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, τι να κάνουμε ;

Αλλά και οι "μεγάλοι" του σχολείου δεν πάνε πίσω. Δίνουν ρεσιτάλ για ακόμα μια χρονιά. Τα ίδια όπως πάντα.

Έτσι, ακόμα ένα ταξίδι ξεκινά. Οι στόχοι πολλοί και διαφορετικοί για τον καθένα, όμως το ταξίδι κάθε φορά ξεχωριστό. Με πολλά σκαμπανεβάσματα μεν, αλλά πάντα ξεχωριστό. Και πάντα λυπάσει όταν τελειώνει. Αλλά είσαι ήρεμος γιατί ξέρεις ότι πάντα, όλα αυτά θα ξαναρχίσουν, όπως τώρα. Όλα θα αρχίσουν από την αρχή... Και πάλι απ'την αρχή.

Άντε παίδες, καλή μας σχολική χρονιά και τα μυαλά μέσα στα κεφάλια από Παρασκευή. ;)

Άγγελοι και Δαίμονες

Κάποιες φορές υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πεις αλλά φοβάσαι την αντίδραση του άλλου. Αν τον βλέπεις, φοβάσαι το ύφος του, το βλέμμα του. Αν "μιλάτε" με sms ή στο msn φοβάσαι την επόμενη φράση που θα πληκτρολογήσει.

Έτσι, αυτό το : " ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ! ΑΚΟΜΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!" που θέλεις να φωνάξεις, μένει μέσα σου. Φυσικά θα μου πεις : "Πώς θα σε κοιτάξει αφού είναι στον υπολογιστή ή στο κινητό; " Σίγουρα θα "παγώσει" για λίγο μπροστά στην οθόνη κι αυτό είναι αρκετό. Μετά θα πρέπει κάπως να απαντήσει. Αλλά αυτό είναι που οι περισσότεροι φοβούνται. Όχι να μιλήσουν, αλλά να πάρουν μια απάντηση. Γιατί;

Υπάρχουν φορές που λέμε ό,τι θέλουμε να πούμε χωρίς να μας ενδιαφέρει η αντίδραση του ατόμου απέναντί μας. Πότε όμως ; Όταν είμαστε "ο άλλος μας εαυτός" ; Άγγελος και δαίμονας μέσα στο ίδιο σώμα. Το ποιος θα κερδίσει στο τέλος είναι άλλη υπόθεση.

Ο άγγελος θα καθίσει ήρεμα, διότι δε θέλει να πληγώσει, δε θέλει να δει ούτε με σκιά στο πρόσωπο του άλλου. Ο δαίμονας από την άλλη, θα πει ό,τι θέλει να πει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Χωρίς να τον νοιάζει αν το άτομο στο οποίο απεθύνεται, στενοχωρηθεί, δακρύσει, κλάψει, νευριάσει, αν στην τελική τα σπάσει όλα. Γιατι ;

Μήπως πίσω από το δαίμονα κρύβεται ένας πληγωμένος άγγελος ; Και οι δαίμονες πονούν, μόνο που το κρύβουν πολύ καλά ή το δείχνουν με λάθος τρόπο. Αυτό είναι το κακό με τους δαίμονες.

Οι άγγελοι είναι πολύ ευαίσθητοι, δεν μπορούν να ζήσουν στον κόσμο μας. Σε έναν κόσμο που κάνει τους πάντες, δαίμονες. Πληγώνονται με το παραμικρό και τις περισσότερες φορές, πεθαίνουν.

Τότε μένει ο δαίμονας (ή ο πρώην άγγελος αν θέλετε). Τι ακολουθεί; Μίσος, κακία, θυμός, νεύρα. Ατελείωτοι τσακωμοί με όλους για όλα. Πόνος. Διότι και οι δαίμονες, όπως είπα και πριν, πονούν. Πολύ εύκολα, αρκεί να ξέρεις που να χτυπήσεις. Οργή. Αυτό είναι που ξέρουν καλύτερα από όλα. Αλλά από την οργή δεν βγαίνει τίποτα καλό...Το μοναδικό αποτέλεσμα είναι η καταστροφή και του δαίμονα.

Τι έμεινε; Το Κασπεράκι, όπως λέει και μια φίλη. Το φάντασμα του άγγελου αλλά και του δαίμονα. Αλλά τότε, σπάνια μπορείς να κάνεις κάτι. Τότε ούτε ο άγγελος αλλά ούτε και ο δαίμονας μπoρεί να φωνάξει. Και μένει μόνο ο πόνος και για παρέα του έχει τα δάκρυα. Αλλά και την αγάπη που δεν μπορείς να εκφράσεις.

Τις περισσότερες φορές αυτός που πήρε τη ζωή του αγγελου, είναι ο ίδιος που δημιούργησε το δαίμονα. Δημιούργησε είπα ; Συγγνώμη, λάθος μου. Τελειοποίησε ήθελα να πω, διότι ο δαίμονας υπήρχε από την αρχή. Και είναι το ίδιο άτομο που θέλεις να του φωνάξεις για να καταλάβαι ότι, ναι, είσαι ακόμα εκέι, ακόμα κι αν σε πλήγωσε, ακόμα κι αν σε "σκότωσε". Εσύ είσαι ακόμα εκεί. Ακόμα το αγαπάς. Γιατί ; Γιατί αυτο το άτομο;

Γιατί - πέρα από τη δόση μαζοχισμού που έχουμε όλοι οι άνθρωποι- αγαπάμε πάντα τα άτομα που μας πληγώνουν περισσότερο από όλους τους άλλους; Γιατί είναι εκείνα τα άτομα; Μεγάλη ειρωνία...

Γιατί...;

Ένας διαφορετικός κόσμος...

Όλοι μας κάποιες φορές θέλουμε να πούμε ορισμένα πράγματα, αλλά δεν μπορούμε. Έτσι μένουμε μόνοι μας, παρέα με τον εαυτό μας. Ορισμένες φορές, καθώς ψάχνουμε διέξοδο γράφουμε σε τετράδια , στα βιβλία , σε απλές κόλλες χαρτί... Ο νέος τρόπος να πεις αυτό που θέλεις είναι τα blogs. ΟΚ λοιπόν, ένα blog, το δικό μου. Η δική μου διέξοδος από την καθημερινότητα, ο δικός μου κόσμος. Το μικρό μου μυστικό...